Geçenlerde duyduğum bir şey, üç büyük Batı dini hakkında sıkça dile getirilen bir iddiayı düşünmeme neden oldu: Yahudilik, Hristiyanlık ve İslam. Hepimizin sık sık “kitap ehli” ve aynı sıklıkta da “İbrahim’in çocukları” olduğumuz söylenir. Bazen bu iki ortak noktaya dayanarak, birbirimizi ortak köklere ve kaynaklara sahip eşit derecede geçerli dini gelenekler olarak kabul etmemiz gerektiği söylenir.

Medeni bir mesele olarak barış içinde bir arada yaşamamız gerektiği doğrudur. Ancak Cihatçıların “ortak kaynak” ve “ortak kaynaklar” notunu aldıklarını düşünmüyorum. Reformcu bir Hristiyan olarak İbrahim’le bağlantı iddiasını oldukça ciddiye aldığım bir başka husus daha var. Pavlus Romalılar 3–4’te İsa’ya inananların İbrahim’in çocukları olduğunu öğretir. Tüm Evanjelikler bu bağlantıyı ya da önemini kabul etmez ya da anlamaz. İbrahim’le olan ilişkimizi doğru bir şekilde hesaba katmamak, sonuçta Marcioncu bir “Eski Ahit Tanrısı” ve bir “Yeni Ahit Tanrısı” hatasına yol açar. Bu elbette Evrensel inancımıza karşı bir sapkınlıktır çünkü Tanrı’nın Sözü’nün Mesih’teki kurtuluşun temel birliği hakkındaki açık öğretisine tamamen aykırıdır.

Ekümenikçilerin iddia ettiği gibi, “hepimiz (Hristiyanlar, Yahudiler ve Müslümanlar) İbrahim’in çocuklarıyız” doğru mudur? Hem evet hem hayır. Her üç dinin de doğrudan İbrahim’e dayanan bir soy iddiasında bulunduğu biçimsel olarak doğrudur. O halde biçimsel anlamda doğrudur, ancak maddi anlamda doğru değildir.

İşte burada İsa bir kez daha sorun yaratmaktadır. Yahudilerin İbrahim’in çocukları oldukları iddiası ile kendi İbrahim’le birlik anlayışı arasındaki bu biçimsel birlik arasında bir fark vardı. Yuhanna 8’de İsa ve Yahudiler arasında tam da bu noktada büyük bir çekişme vardı. Yuhanna 8:37–38’de, “İbrahim’in soyundan olduğunuzu biliyorum. Yine de beni öldürmek istiyorsunuz. Çünkü yüreğinizde sözüme yer vermiyorsunuz. Ben Babam’ın yanında gördüklerimi söylüyorum, siz de babanızdan işittiklerinizi yapıyorsunuz.”

Tabii ki, demek istediği, onu öldürmeye çalışarak, aslında İbrahim’in çocukları olmadıklarını, Kötü Olan’ın çocukları olduklarını göstermeleridir. Bu anti-semitik bir söz değildir. İsa hiç kimsenin Yahudi olduğu için Kötü Olan’ın çocuğu olduğunu söylemiyordu, ben de söylemiyorum. Tam tersine, hiç kimsenin sadece genetik ya da tarihi bir ilişki nedeniyle İbrahim’in çocuğu olmadığını söylüyor.

Elbette bu konuşma için orada bulunan Yahudiler İbrahim’in çocukları olduklarını iddia ederek cevap verirler. İsa onlara yasayı vaaz etmeye devam eder. “Bizim babamız İbrahim’dir” diye karşılık verdiler. İsa, “İbrahim’in çocukları olsaydınız, İbrahim’in yaptıklarını yapardınız” dedi. “Ama şimdi beni -Tanrı’dan işittiği gerçeği sizlere bildireni- öldürmek istiyorsunuz. İbrahim bunu yapmadı. Siz babanızın yaptıklarını yapıyorsunuz.” “Biz zinadan doğmadık. Bir tek Babamız var, o da Tanrı’dır” dediler.” (Yuhanna 8:39–41).

Yahudiler Tanrı’nın babaları olduğunu iddia ederek devam ederler. İsa onlara cevap verir:

“İsa, “Tanrı Babanız olsaydı, beni severdiniz” dedi. “Çünkü ben Tanrı’dan çıkıp geldim. Kendiliğimden gelmedim, beni O gönderdi. Söylediklerimi neden anlamıyorsunuz? Benim sözümü dinlemeye dayanamıyorsunuz da ondan. Siz babanız İblis’tensiniz ve babanızın arzularını yerine getirmek istiyorsunuz. O başlangıçtan beri katildi. Gerçeğe bağlı kalmadı. Çünkü onda gerçek yoktur. Yalan söylemesi doğaldır. Çünkü o yalancıdır ve yalanın babasıdır. Ama ben gerçeği söylüyorum. İşte bunun için bana iman etmiyorsunuz. Hanginiz bana günahlı olduğumu kanıtlayabilir? Gerçeği söylüyorsam, niçin bana iman etmiyorsunuz? Tanrı’dan olan, Tanrı’nın sözlerini dinler. İşte siz Tanrı’dan olmadığınız için dinlemiyorsunuz.” (8:42–47)

Yüzleşmenin sonunda, İbrahim’le olan akrabalık ilişkisi sorusu sona erer:

“Babanız İbrahim günümü göreceği için sevinçle coşmuştu. Gördü ve sevindi.” Yahudiler, “Sen daha elli yaşında bile değilsin. İbrahim’i de mi gördün?” dediler. İsa, “Size doğrusunu söyleyeyim, İbrahim doğmadan önce ben varım” dedi. O zaman İsa’yı taşlamak için yerden taş aldılar, ama O gizlenip tapınaktan çıktı.” (8:56–59)

Onların tepkisi, İsa’nın söyleyebileceği her şey kadar İsa’nın ne demek istediğini de kanıtlıyordu. Tanrı’dan haber almakla hiç ilgilenmiyorlardı. Bunu biliyorlardı ve İsa’nın da bunu bildiğini biliyorlardı ve bu da onların (ve bizim!) ne olduklarını ortaya çıkardı: katiller ve Kayin’in çocukları.

Bununla birlikte, İsa’nın 56. ayette ortaya koyduğu dikkate değer iddiaya dikkat edin: Babanız “İbrahim günümü göreceği için sevinçle coşmuştu. Gördü ve sevindi.” İsa İbrahim’in imanının hedefiydi. İbrahim Tanrı’nın çocuğuydu, çünkü beden almış olan Oğul Tanrı’yı bekledi ve ona güvendi. İsa, “Ne kadarını anladı?” sorumuza yanıt vermedi. Buna gerek yoktu. İbrahim yeterince anlıyordu. İbrahim’in Oğul Tanrı’yla hiç teması olmamış gibi değildir. Üçlü Birlik’in ikinci kişisi kendisini İbrahim’e defalarca açıkladı. “İbrahim ne kadarını anladı?” sorusu, İbrahim’in sadece İsa’yı dört gözle beklediğini varsayar. Evet, ileriye bakıyordu, ama imanla (İbraniler 11), İsa onun için de mevcut bir gerçeklikti ve kendini açıkladığında (RAB’bin Meleği olarak), görerek mevcut bir gerçeklikti.

Konumuza dönecek olursak, İsa burada üç dünya dininin de İbrahim’de “ortak bir köke” sahip olmasını imkânsız kılmaktadır. İsa burada böyle basit bir iddiaya izin vermeyecek kadar dikkatlidir. Yahudiler için böyle bir şeyi kabul etmez. Onların İbrahim’in “soyundan” geldiklerini kabul eder ama bunu umursamaz. Asıl soru hepimizin İbrahim’le aynı imana sahip olup olmadığımızdır ve Mesih İsa sadece İbrahim’in kendisine güvendiği gibi kendisine güvenenlerin İbrahim’in imanına sahip olduğunu söyler.

İsa, modernlerin ve liberallerin çok düşkün olduğu türden bir dini evrenselciliğin yanımıza kâr kalmasına izin vermeyecektir. “Ben dünyanın ışığıyım” demiştir. O “ekmektir.” O “yaşayan sudur.” O “BEN’İM “dir (“İbrahim’den önce Ben varım“). O, “yol, gerçek ve yaşamdır.” Hiç kimse Baba’ya sadece Mesih’e ve O’nun her türden (uluslar, diller ve kabileler) günahkârlar için tamamladığı işine iman etmeden (sadece) gelemez.

Hristiyanlık ne bir kabile dinidir (“biz doğuştan İbrahim’in çocuklarıyız”) ne de ayrım yapmayan tamamen evrensel bir dindir (“tüm dinler aynıdır”). İsa bu iki kutbu da reddeder.

Onların yerine, sadece lütufla (sola gratia), sadece imanla (sola fide), sadece Mesih’te (solo Christo) kurtuluşun evrenselliğini Arap, Yahudi, Kafkasyalı, Asyalı, Afrikalı ya da Avrupalı, her yerde herkese sunar. Sizin genetiğinizle ilgilenmez. Ayrıca çok katı bir özelliğe de ihtiyaç duyar. Tüm bu uluslar onun aracılığıyla Tanrı’ya gelmelidir. Başka bir yol yoktur. O dar kapıdır ve bu dar kapıdan dünyanın tüm uluslarına “İbrahim’in bereketi” gelir.

©R. Scott Clark. Tüm hakları saklıdır.

This article was originally published in English and has been translated into Romanian.  

RESOURCES

• Subscribe To The Heidelblog!
• The Heidelblog Resource Page
• Heidelmedia Resources
• The Ecumenical Creeds
• The Reformed Confessions
• The Heidelberg Catechism
• Recovering the Reformed Confession (Phillipsburg: P&R Publishing, 2008)
• Why I Am A Christian
• What Must A Christian Believe?
• Heidelblog Contributors
• Support Heidelmedia: use the donate button or send a check to

Heidelberg Reformation Association
1637 E. Valley Parkway #391
Escondido CA 92027
USA
The HRA is a 501(c)(3) non-profit organization

Post authored by:

• R. Scott Clark

  

  R.Scott Clark is the President of the Heidelberg Reformation Association, the author and editor of, and contributor to several books and the author of many articles. He has taught church history and historical theology since 1997 at Westminster Seminary California. He has also taught at Wheaton College, Reformed Theological Seminary, and Concordia University. He has hosted the Heidelblog since 2007.

  More by R. Scott Clark ›